sans titre

Ο ήλιος βγήκε αιφνιδιάζοντας τις κόκκινες κουρτίνες
που αγόρασα μα ποτέ δεν τοποθέτησα
κι αφού έλαμψε και τις κουρτίνες να σκέφτομαι άρχισα
κρύφτηκε, ξαναφάνηκε, ξανακρύφτηκε και τα έχασα.

Κάτω στο δρόμο πρόσωπα βαδίζουν και πεινούν
σαν σηκωμένες σημαίες χιλιάδων ζωών
σχεδιάζονται εν άγνοία μου και ίσως να μην σχεδιάζονται καν
ζούν,γελούν κι ένα στα χίλια βράδυα μονολογούν.

Όμως αυτό το ποίημα το βαρέθηκα γιατί μοιάζει

 με δεκάδες που έγραψα, έσκισα,ξέχασα
κι αισθάνθηκα περήφανος που πάλι απέτυχα.

Τώρα λέω ν’ αλλάξω τροπάριο και τα πρόσωπα να δω
τα πρόσωπα αυτά τα ζωντανά τα γελαστά τα βραδυνά
όχι σαν πρoσόψεις ή σημαίες ούτε  σαν ιστορίες
μα σαν πέτρες… σαν όλες τις πέτρες της γής!

Τυλίγοντας το τσιγάρο της στυφής γεύσης
πρίν,μπρός και απέναντι σε μαύρα πλήκτρα
και δίπλα στο ξερό πινέλο με την κόκκινη κραυγή
μόνη τρυφερή  μου συντροφιά ο καμβάς.

Πολυλογεί η ζωή και κελαιδεί και με πλήττει
όμως το φως βλοσυρό και ουδέτερο
είναι εξίσου δικό μου, χάσω.. κερδίσω ή κι αν δεν προσπαθήσω.

-*πβ*   3/4/11

 -πες κάτι που δεν ξέρω

projet

Για άλλη μια φορά  η ζωή σιωπά
όμως ετούτη  τη φορά δεν θα πάω πουθενά
για όσο χρειαστεί θα μείνω υπομονετικά
παιδί που ζωγραφίζει την μιλιά!

-πες κάτι που δεν ξέρω

je veux être un homme heureux!!

ξαπλωμένη

Ρουφώ τον χρόνο της ψυχής μου

από μια ρόγα που με θηλάζει έρωτα

σε χρόνους ξηρασίας

χνώτων που λένε ψέμματα!

Μέσα στης μήτρας την σπηλιά

ο ύπνος μου έχει τα μάτια ανοιχτά

σαν πάθος που πάντα την ελπίδα καρτερά.

Θωρώ από ανάσκελη ζωή

την Ανοιξη ν’ανατριχιάζει!


 

ρόδα αειθαλή

Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι` αυτές
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμα τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.

– πατρίκιος

*από ένα φίλο...

sans titre III

Μένω στις μυστικές διαδρομές ενός ήλιου
στο γαλήνιο λήθαργο που μου χαρίζουν οι ερωτευμένες λέξεις.

Μένω να διαβάζω τις όμορφες συλλαβές και το βλέμμα μου
που κρέμεται στις άκρες έγγρωμων ερωτευμένων χειλιών.

Τις γεύομαι λαίμαργα για να διαρκέσουν πιο πολύ.

Μου αρέσει να μένω στην στάλα των ονείρων
εξάλλου ο γυρισμός είναι ελεύθερος και αξίζει!!


Από την συλλογή μου  "sans titre  "

give me the words


but tell me nothing


give me the words

that tell me everything.....

Ποτέ δεν κατανοήσα την χλιαρότητα των ανθρώπων,κανένα άλλο είδος ζωντανού οργανισμού δεν λιμνάζει τόσο πολύ στην αναμονή της δευτέρας παρουσίας για να ζήσει εκτός μοιρολατρίας… απ’αυτό κατανοεί κάποιος πως ζωντανοί δεν είμαστε αλλά εκ του ασφαλούς οργανισμοί !Βιάζομαι ,μια ζωή βιαζόμουν αλλά υπομονετικά! «Σπεύδε βραδέως»,γράφε,ζωγράφιζε, άκου,βλέπε,διάβαζε,«το καλό πράγμα αργεί να γίνει», «τα καλύτερα έπονται»…και άλλες πολλές τεχνητές επινοήσεις του ανθρώπινου νού για να παρατείνει την υπομονή μέχρι το σωτήριο θαύμα να λάβει χώρα ως δια μαγείας αιφνίδια ή ακόμα- υποτιθέμενα- καλύτερα ως αποτέλεσμα της στωικής υπομονής του. «Αγαθά κόποις κτώνται», συμφωνώ απόλυτα γι’αυτό και η ανθρώπινη βλακεία αρκετά συγχωροχάρτια κορνίζαρε…κι’εγώ κουράστηκα βαθιά να καδράρω τις επαφυόμενες ελπίδες μου,σου,του,της μας σας,τους στα γέλια,στα δάκρυα,στα χρώματα,στα ταξίδια των ήχων ,των εικόνων ,των οραμάτων και σε όλα τ’άλλα που αναπνέω κι εσύ κουράστηκες να διαβάζεις τον μονόλογό μου μα και τον δικό σου συνάμα!


14/4/11
-πες κάτι που δεν ξέρω

sans titre IV

Βλέμμα είσαι

αέρινο

φίλος

στο δάκρυ σου

που εκκωφαντικά ηχεί

ενώ εσύ στάζεις

σιωπηλά

καθημερινά
στο απόθεμα της ψυχής μου

κι εγώ το μόνο που τρέμω είναι

να μην με σβήσεις!


Aπό την συλλογή μου "sans titre "