ξαπλωμένη

Ρουφώ τον χρόνο της ψυχής μου

από μια ρόγα που με θηλάζει έρωτα

σε χρόνους ξηρασίας

χνώτων που λένε ψέμματα!

Μέσα στης μήτρας την σπηλιά

ο ύπνος μου έχει τα μάτια ανοιχτά

σαν πάθος που πάντα την ελπίδα καρτερά.

Θωρώ από ανάσκελη ζωή

την Ανοιξη ν’ανατριχιάζει!