Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011



Δεν θα σου πω τι θέλω απο σένα
γιατί το ξέρεις ήδη......................
..................................................
πές πως μ'αγαπάς
αλλά δεν θα το πιστέψω 
γιατί το ξέρω ήδη.......................
...................................................
l'amore all'infinito!!!!!


Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Ψευδαισθήσεις

Richard Bach

Ψευδαισθήσεις 
- Οι Περιπέτειες Ενός Διστακτικού Μεσσία
Μέσα από μια ενδιαφέρουσα, δυνατή περιπέτεια το βιβλίο δίνει χρήσιμες, πολύτιμες ιδέες και μηνύματα, όπως:
'Ποτέ δε συμβαίνει να έχεις μια επιθυμία χωρίς να έχεις συγχρόνως και τη δύναμη για την πραγματοποίησή της'.
'Βαθιά μέσα στον καθένα μας βρίσκεται η δύναμη που συναινεί στην υγεία ή την αρρώστια, τον πλούτο ή τη φτώχεια, τη λευτεριά ή τη σκλαβιά. Εμείς οι ίδιοι τα κυβερνάμε όλα αυτά και κανείς άλλος'.
'Aφού θέλετε τόσο πολύ την ελευθερία και τη χαρά, δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι βρίσκεται μέσα σας και πουθενά αλλού;'.
Personne ne sait ce qu'il se passe aujourd'hui parce que personne ne veut qu'il se passe quelquechose. En réalité on ne sait jamais ce qui se passe. On sait simplement ce qu'on veut qu'il se passe et c'est comme ca que les choses arrivent. En 17, Lénine et ses camarades ne disaient pas : " Nous allons faire la révolution parce que nous voulons la révolution." Ils disaient : " Toutes les conditions de la révolution sont réunies, la révolution est inéluctable. "Ils ont fait la révolution qui n'aurait jamais eu lieu s'ils ne l'avaient pas faite, et qu'ils n'auraient pas faite s'ils n'avaient pas pensé qu'elle était inéluctable uniquement parce qu'ils la voulaient.

Chaque fois que quelquechose a bougé dans ce monde ca a toujours été pour le pire. Voilà pourquoi personne ne bouge, personne n'ose provoquer l'avenir. Il faudrait être fou pour provoquer l'avenir, il faudrait être fou pour risquer de provoquer un nouveau 19 un nouveau 14 un nouveau 37....


- Alors il ne se passera jamais plus rien ? - ..... Si, parce qu'il y aura toujours des fous, des cons pour les suivre et des sages pour ne rien faire" 


**Paroles** 

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Εικονικό


Κόμποι δένονται στα δάκρυά μου
καθώς οι αισθήσεις μου
κυλούν στο αδιέξοδο ενός κορμιού
που εκρήγνυται
όχι απο ερωτική επιθυμία
αλλά απο λαχτάρα
να πιαστεί απο το σπασμένο μου φτερό!
Να το μεταμορφώσει
σε κατάρτι ιστιοφόρου
που θα διασχίσει το πεπερασμένο
μπουσουλώντας πάνω στους αφρούς
μιάς χαμογελαστής αξιέραστης Ζωής!

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Πείραμα προς ντεκουπάζ........

Κάνοντας τραμπάλα

Τράμπα-τραμπαλίζομαι
πέφτω
μα δεν Τσακίζομαι.....

Πλασματική η ουτοπία της απόλυτης ένωσης
αφήνει μια σταλίτσα
τόσο δα Μεγάλη
ενός βουβού λυγμού
που σαν θεριό ανήμερο
κατασπαράζει
τα αιωνόβια σπλάχνα της ύπαρξης του "Ενός"!

Λαχταριστή η πορεία
σ'ένα τάχα αδιαίρετο Όλο
συρικνώνει τους Δυο οπαδούς
ενός στοιχήματος
που ποντάρεται σαν λιχουδιά
ως Εξαίρεση στον κανόνα....

Και τότε
επιτέλους....
το σύμπαν συνομωτεί!

Τράμπα-τραμπαλίζομαι
Αναπνέω
και ας Τσακίζομαι.-

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

sans titre V

Χτές μιας και ήταν Κυριακή φόρεσα και εγώ τα γιορτινά μου

λευκό άσπρο φορεματάκι αέρινο με στοιχεία ρετρό δαντέλας

γλυκά καμηλό σανδάλια που αγκάλιαζαν τέλεια τους αστραγάλους μου.

Περπάτησα αρκετά μέσα στην γκρίζα πόλη και παρόλο που ήταν Κυριακή

δεν συνάντησα πουθενά ούτε εμένα ούτε κανέναν άλλον

γύρισα σπίτι λοιπόν ,ξεκούμπωσα τις φλέβες μου ,έβγαλα την ομορφιά μου

και με κόκκινο χρώμα ζωγράφισα στο λευκό μου φορεματάκι

κατακόκκινες καρδούλες που έλεγαν και εγώ σ’αγαπώ!!


Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

sans titre




Ο ήλιος βγήκε αιφνιδιάζοντας τις κόκκινες κουρτίνες
που αγόρασα μα ποτέ δεν τοποθέτησα
κι αφού έλαμψε και τις κουρτίνες να σκέφτομαι άρχισα
κρύφτηκε, ξαναφάνηκε, ξανακρύφτηκε και τα έχασα.


Κάτω στο δρόμο πρόσωπα βαδίζουν και πεινούν
σαν σηκωμένες σημαίες χιλιάδων ζωών
σχεδιάζονται εν άγνοία μου και ίσως να μην σχεδιάζονται καν
ζούν,γελούν κι ένα στα χίλια βράδυα μονολογούν.

Όμως αυτό το ποίημα το βαρέθηκα γιατί μοιάζει
 με δεκάδες που έγραψα, έσκισα,ξέχασα
κι αισθάνθηκα περήφανος που πάλι απέτυχα.


Τώρα λέω ν’ αλλάξω τροπάριο και τα πρόσωπα να δω
τα πρόσωπα αυτά τα ζωντανά τα γελαστά τα βραδυνά
όχι σαν πρoσόψεις ή σημαίες ούτε  σαν ιστορίες
μα σαν πέτρες… σαν όλες τις πέτρες της γής!


Τυλίγοντας το τσιγάρο της στυφής γεύσης
πρίν,μπρός και απέναντι σε μαύρα πλήκτρα
και δίπλα στο ξερό πινέλο με την κόκκινη κραυγή
μόνη τρυφερή  μου συντροφιά ο καμβάς.


Πολυλογεί η ζωή και κελαιδεί και με πλήττει
όμως το φως βλοσυρό και ουδέτερο
είναι εξίσου δικό μου, χάσω.. κερδίσω ή κι αν δεν προσπαθήσω.

-*πβ*   3/4/11
 -πες κάτι που δεν ξέρω

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011


projet



Για άλλη μια φορά  η ζωή σιωπά
όμως ετούτη  τη φορά δεν θα πάω πουθενά
για όσο χρειαστεί θα μείνω υπομονετικά
παιδί που ζωγραφίζει την μιλιά!

-πες κάτι που δεν ξέρω

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

ρόδα αειθαλή




Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι` αυτές
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμα τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.
– πατρίκιος

*από ένα φίλο...

Κυριακή 15 Μαΐου 2011



give me the words


but tell me nothing


give me the words

that tell me everything.....




Ποτέ δεν κατανοήσα την χλιαρότητα των ανθρώπων,κανένα άλλο είδος ζωντανού οργανισμού δεν λιμνάζει τόσο πολύ στην αναμονή της δευτέρας παρουσίας για να ζήσει εκτός μοιρολατρίας… απ’αυτό κατανοεί κάποιος πως ζωντανοί δεν είμαστε αλλά εκ του ασφαλούς οργανισμοί !Βιάζομαι ,μια ζωή βιαζόμουν αλλά υπομονετικά! «Σπεύδε βραδέως»,γράφε,ζωγράφιζε, άκου,βλέπε,διάβαζε,«το καλό πράγμα αργεί να γίνει», «τα καλύτερα έπονται»…και άλλες πολλές τεχνητές επινοήσεις του ανθρώπινου νού για να παρατείνει την υπομονή μέχρι το σωτήριο θαύμα να λάβει χώρα ως δια μαγείας αιφνίδια ή ακόμα- υποτιθέμενα- καλύτερα ως αποτέλεσμα της στωικής υπομονής του. «Αγαθά κόποις κτώνται», συμφωνώ απόλυτα γι’αυτό και η ανθρώπινη βλακεία αρκετά συγχωροχάρτια κορνίζαρε…κι’εγώ κουράστηκα βαθιά να καδράρω τις επαφυόμενες ελπίδες μου,σου,του,της μας σας,τους στα γέλια,στα δάκρυα,στα χρώματα,στα ταξίδια των ήχων ,των εικόνων ,των οραμάτων και σε όλα τ’άλλα που αναπνέω κι εσύ κουράστηκες να διαβάζεις τον μονόλογό μου μα και τον δικό σου συνάμα!


14/4/11
-πες κάτι που δεν ξέρω