sans titre

Ο ήλιος βγήκε αιφνιδιάζοντας τις κόκκινες κουρτίνες
που αγόρασα μα ποτέ δεν τοποθέτησα
κι αφού έλαμψε και τις κουρτίνες να σκέφτομαι άρχισα
κρύφτηκε, ξαναφάνηκε, ξανακρύφτηκε και τα έχασα.

Κάτω στο δρόμο πρόσωπα βαδίζουν και πεινούν
σαν σηκωμένες σημαίες χιλιάδων ζωών
σχεδιάζονται εν άγνοία μου και ίσως να μην σχεδιάζονται καν
ζούν,γελούν κι ένα στα χίλια βράδυα μονολογούν.

Όμως αυτό το ποίημα το βαρέθηκα γιατί μοιάζει

 με δεκάδες που έγραψα, έσκισα,ξέχασα
κι αισθάνθηκα περήφανος που πάλι απέτυχα.

Τώρα λέω ν’ αλλάξω τροπάριο και τα πρόσωπα να δω
τα πρόσωπα αυτά τα ζωντανά τα γελαστά τα βραδυνά
όχι σαν πρoσόψεις ή σημαίες ούτε  σαν ιστορίες
μα σαν πέτρες… σαν όλες τις πέτρες της γής!

Τυλίγοντας το τσιγάρο της στυφής γεύσης
πρίν,μπρός και απέναντι σε μαύρα πλήκτρα
και δίπλα στο ξερό πινέλο με την κόκκινη κραυγή
μόνη τρυφερή  μου συντροφιά ο καμβάς.

Πολυλογεί η ζωή και κελαιδεί και με πλήττει
όμως το φως βλοσυρό και ουδέτερο
είναι εξίσου δικό μου, χάσω.. κερδίσω ή κι αν δεν προσπαθήσω.

-*πβ*   3/4/11

 -πες κάτι που δεν ξέρω