"...Εγώ, δε θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία. Ναι μαγεία. Αυτό προσπαθώ να κάνω με τους ανθρώπους. Τους παρουσιάζω τα πράγματα διαφορετικά, όχι όπως είναι.
.......... λέω εκείνο που έπρεπε να ήταν η αλήθεια και αν αυτό είναι αμαρτία, δέχομαι να τιμωρηθώ..."

ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΤΗΚΕ.

Όμορφο ήταν τ’ όνειρο που φτιάξαμε, και με ουράνιου τόσου χρώματα το ντύσαμε.
Σαν πίνακας ζωγραφικής φτιαγμένος ήταν.
Που σαν αυτόν, ποτέ ζωγράφος δεν είχε συλλάβει.
Μ’ αληθινά κι’ αγνά αισθήματα τον είχαμε φιλοτεχνήσει.
Φιλία-αγνή αγάπη-γέλιο-χαρά, μα και δημιουργία,
επάνω του ανάγλυφα αποτυπώσαμε.
Και με ήλιου φως ολόλαμπρο, φωτίσαμε αυτό, και τις ψυχές μας.
Ταξιδιάρικο ήταν τ’ όνειρο. Σε άλλους τόπους μαγικούς μας πήγε.
Εκεί που αγάπη κι’ ανθρωπιά μόνο βασιλεύει
Εκεί που η εργασία, πράγματι χαρά θα ήτανε.
Μα Δαίμονας τ’ όνειρό μας ζήλεψε, και ήρθε να το κλέψει.
Ο Δαίμονας αυτός που πάντα εσύ φοβόσουν.
Το πικρό του δηλητήριο έχυσε, και μόλυνε το ταξίδι.
Την μαύρη σκιά του στον ήλιο έριξε, και χάθηκε το φως.
Θρύψαλα τ’ όνειρο έγινε.
Σπασμένα κομμάτια από γυαλί, σκορπιστήκαν στο χώμα.
Και στο σκοτάδι γύρισα ξανά, εκεί όπου με βρήκες.
Τ’ όνειρο τούτο να θρηνώ, που εχάθει πριν αρχίσει.
Τα δάκρυα ποτάμι χύνονται, την όραση μου σβήνουν.
Κι’ ο νους μου πάλι θόλωσε, τον σκέπασε η ομίχλη.

Τι θέλω κι’ ονειρεύομαι; Αφού καλά το ξέρω.
Πάντα, τα όνειρά μου δεν κρατούν, σαν κρύσταλλα θα σπάνε.

Τίτος Ζώης.

— μαζί με Angela Papastavrou και 38 ακόμη

Αργύρης Χιόνης (1943-2011), Δύο Ποιήματα

Ελέησον σε

Ένιωθες μόνος και μας έπλασες για να ‘χεις
Συντροφιά εις τους αιώνας των αιώνων.
Έσφαλες όμως πλάθοντάς μας
Κατ’ εικόνα και ομοίωσίν σου,
Πολλαπλασίασες τη μοναξιά σου.
Τώρα είσαι μόνος μέσα σ’ ένα πλήθος μόνων.
Δεν έχει πιο μεγάλη μοναξιά.

* * *

τω αγνώστω ποιητή

Πέρασε τη ζωή του,
Γράφοντας ποιήματα
Με τη γομολάστιχα.

Γλυπτό

'Ας μείνει

λίγο ακόμα

αυτή η παραχώρηση

κατάστηθα....

λεπτό το λεπτό

η ζέστη σου

από άρωμα παγωτό σοκολάτα

διαγράφει κάθε λεπτομέρεια.....
βαθαίνει σε ύψος την δημιουργία!

"πλαστελίνη"8/5/12

   Αλλιώς;

Παράλογο παρόν

σε βαδίζω

 στο δρόμο των χρωμάτων

σε απαλύνω

 σε πομπή στο βόρειο σέλας

εκεί που ανακατεύομαι με τις νερομπογιές

και απλώνομαι στην θάλασσα.

Σε παραδίδω ερήμην

στην ανάσα της βροχής

εκεί που σε ατέρμονα φαύλο ποιητικό κύκλο

μοιράζεται η ηδονή

επί δικαίων και αδίκων.

 "πλαστελίνη"7/6/12

Θλίψη

Σε ανακαλύπτω
είσαι...
φιγούρα άπιστη
τόσο...
γυναικεία αρρενωπή
απογυμνωμένη και υπαινικτική!
Σε βλέπω
είσαι ...
έκλυτη και τρυφερή
πιό δυνατή και από θέρμη
κουλουριάζεσαι και ερωτοτροπείς!
Πώς αλλιώς να με αντέξεις;

"πλαστελίνη"3/6/12

merci mon cher...

Σονάτα του σεληνόφωτος-Γιάννης Ρίτσος
(απόσπασμα)

Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ᾿ έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ᾿ τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στο νέο.

Άφησέ με νάρθω μαζί σου. Τί φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ᾿ ακούσω. Σώπα.

Άφησέ με νάρθω μαζί σου λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου, ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο τόσο αδιάφορη κι άυλη, τόσο θετική σαν μεταφυσική που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δὲν υπάρχεις πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ᾿ η φθορά του. Άφησέ με νάρθω μαζί σου...